Είναι ο Θεός απών;

Επειδή φαίνεται ότι ο Θεός παραμένει σιωπηλός και αόρατος, πολλοί έχουν την εντύπωση ότι είναι και απών. Η απαίτηση των αισθήσεών μας  είναι να δούμε για να πιστέψουμε.Κάποιος σύγχρονος αγνωστικιστής συνέθεσε μια παραβολή για να κάνει κατανοητό το πρόβλημα του σύγχρονου ανθρώπου σχετικά με τη σιωπή του Θεού. Είναι η ιστορία δύο εξερευνητών που διείσδυσαν βαθιά μέσα στη ζούγκλα της Αφρικής. Μακριά από τον πολιτισμό, ξαφνικά βρέθηκαν μπροστά σ' έναν όμορφο και περιποιημένο κήπο. Ο κήπος ήταν καθαρισμένος από χόρτα και ζιζάνια, από ξερά φύλλα και άγρια φυτά. Τα λουλούδια ήταν φροντισμένα, βαλμένα με τάξη σε συμμετρικές σειρές, τα αυλάκια του ποτίσματος φρεσκοσκαμμένα και τακτοποιημένα για να κάνουν το έργο τους.Σίγουροι ότι πρέπει εκεί γύρω να βρίσκεται κάποιος κηπουρός, οι δυο εξερευνητές έστησαν τη σκηνή τους μέσα στον κήπο και περίμεναν την εμφάνισή του. Ο κηπουρός δεν εμφανίστηκε.Ο ένας εξερευνητής πρότεινε τότε να φύγουν, αλλά ο άλλος αντέτεινε ότι πιθανόν ο κηπουρός να ήταν αόρατος. Πιθανόν να "γλιστρούσε" μέσα στον κήπο κατά τη διάρκεια της νύχτας. Έτσι οι δυο εξερευνητές έστησαν ένα φράχτη γύρω από τον κήπο και κρέμασαν πάνω του κουδουνάκια, ώστε σε περίπτωση που ο αόρατος κηπουρός περνούσε μέσα στον κήπο να έδιναν σήμα συναγερμού.Πέρασαν αρκετές νύχτες, αλλά τα κουδουνάκια δεν χτύπησαν. Ο ένας εξερευνητής επέμενε τώρα ότι έπρεπε να φύγουν. Ο άλλος ακόμη ήθελε να μείνουν και να περιμένουν τον κηπουρό. “Μπορεί ο κηπουρός να μην είναι μόνο αόρατος αλλά και άυλος."  Τότε ο πρώτος εξερευνητής απάντησε: "Ποια είναι η διαφορά ανάμεσα σ' έναν άυλο και αόρατο κηπουρό και σ' έναν ανύπαρκτο κηπουρό;"Το βασικό μήνυμα της "παραβολής του κήπου" είναι ότι δεν υπάρχει ουσιαστική διαφορά μεταξύ ενός άυλου και αόρατου, σιωπηλού Θεού και ενός Θεού πεθαμένου, ανύπαρκτου... Κι όμως υπάρχει διαφορά! Και αυτή είναι ο κήπος!... Αυτή ακριβώς η παρουσία ενός καλλιεργημένου και περιποιημένου όμορφου κήπου στη μέση μιας άγριας αφιλόξενης ζούγκλας κραυγάζει εκκωφαντικά πως υπάρχει κηπουρός...!Οι ουρανοί, τ' αστέρια, ο Ήλιος, οι γαλαξίες, το όμορφα και σοφά σχεδιασμένο Σύμπαν είναι ο κήπος που μαρτυρεί για τον Θεό, τον Δημιουργό.Η φωνή της Δημιουργίας, η “διήγηση των ουρανών” ακούγεται εδώ και αιώνες σταθερή, αδιάκοπη, καταληπτή.Η φωνή των ουρανών μας διδάσκει τόσο καθαρά ότι η τύχη είναι η μεγάλη ηττημένη στο Σύμπαν του Θεού. Το χάος και η αβεβαιότητα εξαφανίζονται μπροστά στην πρώτη αιτία, στη σοφία και το σχεδιασμό του Δημιουργού. Οι ουρανοί διηγούνται πώς γεννήθηκαν με το Λόγο του Θεού κάποια στιγμή στο παρελθόν και πώς στην Έσχατη Ημέρα θα δώσουν τη θέση τους στο Νέο Ουρανό και στη Νέα Γη, στο νέο κόσμο της ελευθερίας και της φανέρωσης της δόξας των υιών του Θεού.Και πάνω απ' όλα, το ρεφρέν του τραγουδιού της ασύλληπτης Δημιουργίας ήταν και είναι Εκείνος, ο Ιησούς Χριστός, μέσω του οποίου έγιναν και χάριν του οποίου υπάρχουν τα πάντα!Παρ' όλα αυτά οι άνθρωποι φαίνονται να κρατούν τα μάτια τους πεισματικά κλειστά στην παγκόσμια αποκάλυψη της Δημιουργίας του Σύμπαντος! Δυστυχώς η αγάπη για το σκοτάδι και την άγνοια αποδεικνύεται παράξενα δυνατή. Ακόμη και άνθρωποι του Θεού όπως ο Ιώβ δυσκολεύονται να συμφιλιωθούν με την ιδέα ενός φαινομενικά κρυμμένου Θεού. "Είθε να ήξευρον πού να εύρω Αυτόν! Ιδού, υπάγω εμπρός, αλλά δεν είναι και οπίσω, αλλά δεν βλέπω Αυτόν. Εις τα αριστερά, όταν εργάζεται, αλλά δεν δύναμαι να ίδω Αυτόν, κρύπτεται εις τα δεξιά, και δεν βλέπω Αυτόν...ο Παντοδύναμος με κατέπληξεν!..." (Ιώβ 23: 3, 8, 9, 16)Είναι καλό όμως να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή και να δούμε σε όλο τους το βάθος και το αληθινό τους νόημα...Ήταν κάποτε ένας όμορφος κήπος... "Και εφύτευσε Κύριος ο Θεός παράδεισον εν τη Εδέμ και έθεσεν εκεί τον άνθρωπον, τον οποίον έπλασε. Και Κύριος ο Θεός έκαμε να βλαστήση εκ της γης παν δένδρον ωραίον εις την όρασιν, και καλόν εις την γεύσιν, και το ξύλον της ζωής εν μέσω του παραδείσου, και το ξύλον της γνώσεως του καλού και του κακού.Ποταμός δε εξήρχετο εκ της Εδέμ διά να ποτίζη τον παράδεισον....Και έλαβε Κύριος ο Θεός τον άνθρωπον, και έθεσεν αυτόν εν τω παραδείσω διά να εργάζηται αυτόν, και να φυλάττη αυτόν." (Γένεση 2: 8-10,15) Δεν έμεινε για πολύ ο άνθρωπος στον όμορφο κήπο της Εδέμ. Θέλησε να αυτονομηθεί, αλλά έγινε δούλος, αγάπησε το θέλημά του, αλλά μίσησε τον πλησίον του και ο Θεός σήκωσε τον όμορφο κήπο από τον κόσμο μας και από τότε ο άνθρωπος παραμένει δραματικά εξόριστος… Χωρίς Θεό, χωρίς ζωή, χωρίς ελπίδα… Πέρασαν αιώνες και κάθε τόσο λυγμικά υψωνόταν προς τους ουρανούς η έκπληξη του Ψαλμωδού:"Όταν θεωρώ τους ουρανούς Σου, το έργον των δακτύλων Σου, την σελήνην και τους αστέρας… τι είναι ο άνθρωπος, ώστε να ενθυμήσαι αυτόν; ή ο υιός του ανθρώπου, ώστε να επισκέπτεσαι αυτόν;"  (Ψαλμός 8:3-4) Η μεγάλη επίσκεψη πραγματοποιήθηκε σε μια φάτνη στη Βηθλεέμ της Ιουδαίας πριν δυο χιλιάδες χρόνια. Και πολλοί πίστεψαν ότι ο Μεγάλος Κηπουρός άρχισε επιτέλους να φυτεύει ξανά τον κήπο Του πάνω στους λόφους της Παλαιστίνης, ανάμεσα στις πόλεις και τα χωριά της "ξερής", της άνυδρης, της αφιλόξενης αυτής Γης..."Διότι ανέβη ενώπιον Αυτού ως τρυφερόν φυτόν, και ως ρίζα από ξηράς γης. Δεν έχει είδος, ουδέ κάλλος, και είδομεν Αυτόν, και δεν είχεν ωραιότητα ώστε να επιθυμώμεν Αυτόν. Καταφρονημένος και απορριμμένος υπό των ανθρώπων, άνθρωπος θλίψεων, και δόκιμος ασθενείας, και ως άνθρωπος από του οποίου αποστρέφει τις το πρόσωπον, κατεφρονήθη, και ως ουδέν ελογίσθημεν Αυτόν..." (Ησαΐας 53: 2-3)  Οι άνθρωποι βάλθηκαν να ξεκάνουν το "τρυφερό φυτό". Το πελέκησαν, το ξερίζωσαν, δεν το άφησαν ν' ανέβει, ν' απλώσει, ν' αγκαλιάσει όλη τη Γη.  Δεν ήταν άλλος από τον Υιό του Θεού Αυτός που θεωρήσαμε "ως ουδέν"! Και την ώρα της προδοσίας και του σκοταδιού άλλος ένας κήπος, με ελαιόδεντρα αυτή τη φορά, ο κήπος της Γεθσημανή, άνοιξε την αγκαλιά της στον Μεγάλο Κηπουρό. Η αγωνία, η προσευχή, η απόφαση, το ποτήρι της οργής που θα έπινε μέχρι την τελευταία σταγόνα, το ευλογημένο θέλημα του Πατέρα... Στα δολοφονικά χέρια των ανθρώπων, τα δικά μου και τα δικά σου, δεν μπορούσε να έχει καλή μεταχείριση ο Άγιος του Θεού. Εμείς Τον εμπαίξαμε, εμείς Τον κατηγορήσαμε άδικα, εμείς Τον εξουθενώσαμε. Τέλος σαν τους κακούς γεωργούς της παραβολής (Λουκάς 20:9-16) Τον σύραμε έξω από τον αμπελώνα, έξω από την άγια πόλη- το δικό Του το φύτεμα- και Τον δολοφονήσαμε σαν τον μεγάλο ένοχο των αιώνων, πάνω στο ξύλο του Σταυρού, στο Γολγοθά. Και τότε συνέβη το ανεπανάληπτο. Με μια καταπληκτική κίνηση αγάπης ο Θεός Πατέρας "έθεσεν επ' Αυτόν την ανομίαν πάντων ημών". (Ησαΐας 53:6)  Επάνω από το Σταυρό, είδε ο Ιησούς με τα μάτια του Πνεύματός Του όλες τις αδικίες και αμαρτίες των λαών και των αιώνων. Τις είδε να έρχονται κατά πάνω Του πετώντας σαν μαύρα στίφη, απ' όλα τα βάθη της Ιστορίας. Και μ' ένα θαύμα αγάπης, όλες εκείνες τις έκαμε δικές Του...Γράφει ο Godet: "Στο στενό εκείνο θέατρο της ενδότατης συνείδησης του Χριστού συναντήθηκαν πρόσωπο προς πρόσωπο δυο αντίπαλοι, που συνήθως στη δικιά μας συνείδηση κοιτάζονται μόνο από μακριά. Η αγιότητα του Θεού, στην πιο τρυφερή της ευαισθησία, και η αμαρτία του ανθρώπου κάτω από όλες τις μορφές της, από τις πιο λεπτές και ύπουλες, μέχρι τις πιο στυγερές και κτηνώδεις. Εκεί στην άμεση εκείνη επαφή ανάμεσα στον Άγιο Θεό και τον Ιησού, σαν αντιπρόσωπο του ένοχου ανθρώπου, γίνηκε θρήνος, η αμαρτία κρίθηκε, καταδικάστηκε, με τον τρόπο που εμείς δεν το κάνουμε ποτέ. Εκεί χύθηκαν άγια δάκρυα, που εμείς ποτέ δεν μπορούμε να χύσουμε. Εκεί φέρθηκε μπροστά στο Θεό τέλεια ηθική επανόρθωση, με τρόπο που εμείς θα ήταν αδύνατο να την προσφέρουμε..."Και τι παράξενο, κοντά στον τόπο αυτό της φρίκης και του θανάτου βρέθηκε πάλι ένας κήπος! "Ήτο δε εν τω τόπω, όπου εσταυρώθη, κήπος, και εν τω κήπω μνημείον νέον, εις το οποίον ουδείς  έτι είχε τεθή. Εκεί λοιπόν έθεσαν τον Ιησούν." (Ιωάννης 19:41)  Ο τάφος και ο θάνατος δεν μπόρεσαν να κρατήσουν τον αρχηγό της Ζωής. Την τρίτη ημέρα αναστήθηκε, βγήκε από το μνημείο, ο πρωτότοκος μιας νέας δημιουργίας, ο ακρογωνιαίος λίθος της μεγάλης οικοδομής του Θεού.  Όταν η Μαρία πήγε το ίδιο πρωινό για να αλείψει το σώμα Του με μύρα, δεν βρήκε παρά μόνα τα σάβανα. Με μάτια γεμάτα δάκρυα ακούει μια φωνή πίσω της, στρέφει το βλέμμα της "και θεωρεί τον Ιησούν ιστάμενον, και δεν ήξευρεν ότι είναι ο Ιησούς. Λέγει προς αυτήν ο Ιησούς, γύναι, τι κλαίεις; τίνα ζητείς; Εκείνη νομίζουσα ότι είναι ο κηπουρός λέγει προς Αυτόν, Κύριε, εάν Συ εσήκωσας Αυτόν, ειπέ μοι πού έθεσας Αυτόν;" (Ιωάννης 20:14-15)  Ναι, ήταν εκεί μπροστά της ο Κύριος, ο Αιώνιος Κηπουρός, αφέντης του κήπου Του, άφθαρτος, ένδοξος, θαυμαστός, έτοιμος να δώσει τα σημεία της παρουσίας Του σ' αυτούς που έχουν ανοιχτά της ψυχής τους τα μάτια, σ' αυτούς που ταπεινά και ειλικρινά Τον εκζητούν.  Ο Ιησούς ανέβηκε στους ουρανούς, πέρασε στο Σύμπαν της Ελευθερίας και της παρουσίας του Πατέρα και οι άνθρωποι έμειναν πάλι με την ανάμνηση του χαμένου παραδείσου, με την επιπόθηση του ωραίου κήπου.  Όμως η Ημέρα πλησιάζει...Η κραυγή του προφήτη "Είθε να έσχιζες τους ουρανούς και να κατέβαινες" (Ησαΐας 64:1), σύντομα θα γίνει Ναι και Αμήν!...Διαβάζουμε στο τελευταίο κεφάλαιο της Αγίας Γραφής: "Και με έδειξε καθαρόν ποταμόν ύδατος της ζωής, λαμπρόν ως κρύσταλλον, εξερχόμενον εκ του θρόνου του Θεού και του Αρνίου.  Εν τω μέσω της πλατείας αυτής, και του ποταμού εντεύθεν και εντεύθεν, ήτο το δένδρον της ζωής, φέρον καρπούς δώδεκα, καθ' έκαστον μήνα κάμνον τον καρπόν αυτού και τα φύλλα του δένδρου είναι εις θεραπείαν των εθνών." (Αποκάλυψη Ιωάννου 22: 1-2)   Δεν είναι όνειρο. Είναι όλα εκεί. Ο κήπος, ο ποταμός, το Αρνίο, ο θρόνος του Θεού ο λαμπρός, το δέντρο της Ζωής, τα έθνη των λυτρωμένων...Και εκεί στον καινούριο κόσμο του Θεού, μια μεγάλη χορωδία ενώνει το τραγούδι της με εκείνο των ουρανών: "Άξιος είσαι Συ, το Αρνίον το εσφαγμένον, να λάβης την δύναμιν και πλούτον και σοφίαν και ισχύν και τιμήν και δόξαν και ευλογίαν... διότι εσφάγης και ηγόρασας ημάς εις τον Θεόν διά του αίματός Σου, εκ πάσης φυλής και γλώσσης και λαού και έθνους, και έκαμες ημάς εις τον Θεόν βασιλείς και ιερείς." (Αποκάλυψη Ιωάννου 5: 9, 10, 12)   Είμαστε "οι αγορασμένοι με το αίμα" που από τώρα, από αυτή τη Γη, έχουμε μέσα μας γραμμένες τις νότες, τις αρμονίες αυτού του καινούριου, του ένδοξου τραγουδιού.  Εσφάγης για τις αμαρτίες μας... Εσφάγης για τη δικαίωσή μας...Εσφάγης...και μας αγόρασες...από κάθε έθνος και κάθε λαό και κάθε φυλή... Υπάρχει όμως ακόμα ένα πολύτιμο σημείο εδώ. Τώρα που μιλάμε, σήμερα, τώρα που διαβάζεις αυτά τα λόγια αγαπητέ μας, η πόρτα του κήπου της χάριτος και την αγάπης της καρδιάς του Θεού Πατέρα και Δημιουργού μας είναι ανοιχτή. Αυτό σημαίνει ότι μπορείς να μπεις μέσα να δεις, να γευθείς, να εξετάσεις, να εξερευνήσεις, να πειραματιστείς αν θέλεις και να αποφασίσεις. Ο καλύτερος τρόπος να κάνεις αυτό το βήμα είναι με μετάνοια, ταπείνωση και πίστη στο Θεό. Μόνον έτσι θα μπορέσεις να εισχωρήσεις στη σοφία και την αγάπη Του και να δεχθείς την αποκάλυψη της πραγματικότητας που λέγεται Θεός Κύριος.Υπάρχει ο κίνδυνος να ξοδέψουμε τη μικρή πολύτιμη ζωή μας ψάχνοντας, συλλέγοντας στοιχεία, γνώσεις, διασταυρώνοντας απόψεις και θεωρίες, και μάλιστα μέσα στον κήπο της χάριτος, της αγάπης, του ελέους και της μακροθυμίας της καρδιάς του Θεού. Αυτή η στάση θα μας οδηγήσει σίγουρα σε μία ολοκληρωτική και αιώνια απώλεια. Ο Κύριός μας, που γνωρίζει αυτόν τον κίνδυνο, μας καλεί, σήμερα και τώρα! να επιστρέψουμε σε Κείνον που έβαλε τη ζωή Του για να μας λυτρώσει από την αμαρτία μας μπροστά στα μάτια του Πατέρα Θεού. Ο κήπος Του που ξεριζώσαμε κάθε μέρα μας προσφέρει μύρια, ανάγλυφα στοιχεία και αποδείξεις της αγάπης Του, τη δύναμη της παρουσίας Του, της αλήθειας Του. Από εμάς εξαρτάται αν θα θελήσουμε, σήμερα, τώρα να καλέσουμε τον ζωντανό, τον αναστημένο Ιησού Χριστό να γίνει ο Κύριός μας και ο Θεός μας, ο Βασιλιάς μας, η κανούρια ζωή μέσα μας.  Η πόρτα του κήπου της Σωτηρίας του Ιησού Χριστού είναι ανοιχτή για όσους θέλουν  να αποκτήσουν την αιώνια ζωή που αρχίζει από τώρα από εδώ κάτω και από μέσα μας και συνεχίζει αιώνια. Τελικά είναι ο Θεός απών; Αντίθετα είναι παρών και ζωντανός και γεμάτος αγάπη, χάρη και έλεος για τον αμαρτωλό άνθρωπο που θα Του ζητήσει συγνώμη με μετάνοια και πίστη, που θα αναγνωρίσει την αποτυχία του και θα θελήσει να ζήσει μέσα στο θέλημά Του και για τη δόξα Του. Ο κήπος Του γύρω μας καθημερινά έχει τα δακτυλικά αποτυπώματα του ίδιου του Θεού. Η καρδιά μας όμως είναι που θέλει ή απορρίπτει! Αν θέλεις! Αν θέλεις να αποκτήσεις τον Ιησού Χριστό Σωτήρα σου, Κύριό σου και Θεό σου, αν θέλεις να γευτείς από τώρα μέσα στην ψυχή σου αυτήν την ατελείωτη χαρά της λύτρωσης από το ψέμα και την κόλαση της αμαρτίας • Απόρριψε τον κόσμο της αμαρτίας, μίσησέ τον με όλη σου την ψυχή.

• Απαρνήσου τον αμαρτωλό εαυτό σου και στείλε τον διά της πίστεως να συσταυρωθεί μαζί με τον Ιησού Χριστό, στο σταυρό του Γολγοθά.

• Μετάνιωσε και κλάψε με πόνο για τη ζωή της αμαρτίας που έζησες όχι μόνο μακριά από το Θεό, αλλά και εναντίον Του με τις αμαρτωλές, κοσμικές επιλογές σου, τις γεμάτες εγωϊσμό και φιλαυτία.

• Ευχαρίστησε τον Πατέρα Θεό γιατί φόρτωσε στο άγιο και αναμάρτητο παιδί Του, τον Ιησού Χριστό, την αμαρτία όλων μας, όλων των αιώνων, Τον είδε σαν αμαρτωλό και Τον χτύπησε η θεία δικαιοσύνη Του για να συγχωρήσει εμάς, για να μας ξεχρεώσει, για να συμφιλιωθούμε με το Θεό και να ζήσουμε αιώνια.

• Άνοιξε μία Καινή Διαθήκη και ζήτησε από το Θεό να σε αναγεννήσει, να σε κάνει νέο άνθρωπο, να φέρει την ειρήνη Του και τη χαρά Του μέσα σου, να σου χαρίσει τη δύναμη της πίστης σε Κείνον και αγάπη για το δικό Του θέλημα που είναι τέλειο.

• Μείνε πιστός στον Θεό, μείνε πιστός στις υποσχέσεις Του, μείνε πιστός στην ελπίδα του Ουρανού, της αιώνιας ζωής  μέχρι τέλους, με οποιοδήποτε κόστος. Και να θυμάσαι πάντα: ο κόσμος δεν είναι παρά μια χούφτα βαλανίδια στο δρόμο για το σφαγείο... μια χούφτα φτηνά και πρόχειρα ψέματα του σατανά στο δρόμο για την αιώνια κόλαση. Ο Ιησούς Χριστός είναι η ζωή, η αληθινή ζωή. “Όποιος έχει το Χριστό, έχει τη ζωή. Όποιος δεν έχει το Χριστό,τη ζωή δεν έχει.”  (ΑΙωάννου5 :12 )